De lucht in Monaco smaakt naar zout, champagne en zweet. Het is nacht, en de zee glijdt als een zachte hand over de kust, terwijl de stad bovenaan de heuvels gloeit als een verleidende vrouw die weet dat ze je in haar net heeft. Ik stond buiten Le Blue, een club waar de muren van goud zijn geverfd en de lucht vol zit met de geur van vet, parfum en verlangen. De deur ging open voor mij zonder een woord. Geen lijst. Geen check. Alleen een knik van de blik van de man aan de deur. Ik was er al. Ze wisten wie ik was. En ze wisten wat ik kwam halen.
Zij stond aan de bar, met een glas champagne in haar hand, niet om te drinken, maar om te spelen. Haar haar was zwart als de diepte van de Middellandse Zee, lang genoeg om erdoorheen te strijken met je vingers. Haar lippen waren rood, niet van lippenstift, maar van een beetje te veel alcohol en te weinig controle. Haar jurk? Een tweede huid. Zijde, bijna transparant, die haar kont liet zien als een belofte die je niet kon weerstaan. Haar benen? Lang, gespannen, met een zachte schaduw onder de knieën die je wilde kussen. Ze keek me aan, niet met haar ogen, maar met haar hele lichaam. Ze wist dat ik haar wilde. En ze wist dat ik haar zou nemen.
Hij was de man aan haar zijde. Niet de man die haar had meegenomen. Niet de man die haar betaalde. Hij was de man die haar had leren lachen met zijn mond tegen haar nek, die haar had laten kreunen met zijn tong op haar tepels, die haar had gemaakt tot iets dat niet meer menselijk was. Hij had een lichaam als een schilderij van Michelangelo-spieren die bewogen als ze wilde, huid die glinsterde onder de kaarsen. Zijn ogen waren donker, maar niet koud. Ze glinsterden als een roofdier dat net een prooi heeft gezien. Hij had me niet aangekeken. Niet tot ik haar had aangeraakt. En toen? Hij glimlachte. Niet met zijn mond. Met zijn ogen. Alsof hij wist dat ik haar zou nemen. En dat hij het wilde.
Ze liep naar me toe, zonder te wachten. Haar hakken kliktten op de marmeren vloer, elk geluid een tik op mijn zenuwen. Ze kwam dichter. Haar adem rook naar vanille en zout. Ze legde haar vingers op mijn borst, niet om te duwen, maar om te voelen. Ze drukte haar borsten tegen mijn arm, langzaam, alsof ze wist dat ik zou bezwijken. Ze fluisterde: ‘Je wilt me.’ Niet als een vraag. Als een daad. En ik? Ik voelde mijn pik al stijf worden. Niet van opwinding. Van herkenning. Ze was de vrouw die ik had gedroomd, maar nooit durfde te vragen. En nu stond ze hier. Mijn. Alleen mijn.
We gingen naar de lift. Niet naar de bovenverdieping. Niet naar de suite. Naar de kelder. De echte kelder. De plek waar de camera’s niet kijken. De plek waar de muren warm zijn van de lichamen die er zijn geweest. Ze trok me naar beneden, haar hand in mijn haar, haar mond op mijn hals. Ze beet niet. Ze likte. Langzaam. Diep. Alsof ze mijn huid wilde opeten. Ik trok haar jurk naar beneden. Niet met kracht. Met liefde. Met verlangen. Haar lichaam kwam vrij-zacht, warm, nat. Haar kutje was al vochtig, haar tepels stijf als parels. Ik liet mijn vingers glijden, langzaam, één voor één, langs haar binnenkant. Ze kreunde, niet hard. Maar diep. Alsof het haar laatste adem was. Ik liet mijn mond op haar borst glijden. Ze trok mijn broek open. En toen? Ze nam me in haar mond. Niet om te neuken. Om te leren. Om te leren hoe ik smaakte. Hoe ik klonk. Hoe ik smeulde.
Toen ze me losliet, keek ze me aan. Haar ogen waren vol water. Niet van tranen. Van verlangen. Ze legde haar handen op mijn schouders, trok me naar haar toe en zei: ‘Ik wil je in me.’ Ik duwde haar tegen de muur. Haar rug boog. Haar billen drukten tegen het koude marmer. Ik stootte in haar. Eén keer. Diep. Haar lichaam schokte. Ze kreunde. Niet van pijn. Van volheid. Ik begon te bewegen. Langzaam. Alsof ik elke seconde wilde rekken. Haar benen om mijn heupen, haar nagels in mijn rug. Ze beet in mijn schouder. Niet om pijn te doen. Om te zeggen: ‘Dit is waar ik hoor.’ Ik voelde haar binnenkant trillen. Ze was er bijna. Ik hield haar vast, mijn mond tegen haar oor. ‘Kom.’ Ze kreeg het. Haar lichaam spande. Ze schreeuwde. Niet hard. Maar zo diep dat het de muren deed trillen. En toen? Ik kwam. Diep. Lang. Als een geheim dat ik nooit meer zou vergeten.
We bleven zo liggen. Haar adem tegen mijn hals. Mijn vingers in haar haar. De wereld buiten was nog steeds aan het feesten. Maar hier? Hier was het stil. En perfect. Ze keek me aan. ‘We doen dit weer.’ Ik knikte. Geen woorden nodig. Want we wisten het allebei. Monaco is niet een stad. Het is een gevoel. En zij? Zij was het meest erotische gevoel dat ik ooit had gekend.