Abu Dhabi nacht: waar de stad ademloos wordt
De zon daalt langzaam achter de daken van Corniche, en de stad verandert. De hitte van de dag wordt vervangen door een zwoele, zware lucht die je huid bezoekt als een tweede adem. De straten glinsteren onder de neonlichten van luxe hotels en geheime clubs. De geluiden van de stad veranderen: van het geruis van verkeer naar het diepe pulseren van bassen die door de muren van de clubs dringen. Hier, in Abu Dhabi, is de nacht geen tijd van rust - het is een uitnodiging. Een zachte, onweerstaanbare druk op je borstkas. Je weet het: je bent hier niet voor de sightseeing. Je bent hier voor de warmte, de beweging, de glimlach die je niet kunt vergeten.
De vrouw die de nacht veranderde
Zij stond bij de bar, niet te opvallend, maar onmogelijk te missen. Een zwarte jurk, strak om haar lichaam, met een spleet die haar dij op een manier openbaarde die je hart liet stilstaan. Haar haren, donker als geoliede zilver, vielen over haar schouders en vingen het licht van de kaarsen op de tafel naast haar. Ze had geen make-up op haar lippen - geen rode lipstick, geen glans. Maar haar mond was vochtig. Alsof ze net had gekust. Of net zou kussen. Haar ogen - donker, diep, met een glinstering van uitdaging - hielden mij vast voordat ik ook maar een woord had gezegd. Ze keek me aan alsof ze wist wat ik dacht. Alsof ze mijn gedachten had gelezen. Ze droeg geen sieraden, maar haar hals was een schilderij van huid en licht. Een enkel kettinkje, bijna onzichtbaar, dat haar ademhaling volgde. Ik wist het meteen: dit was geen toeval. Dit was een uitnodiging.
De man die haar wilde
Ik droeg een wit overhemd, open tot aan mijn borst, de stof licht nat van het zweet en de lucht. Mijn broek was strak, maar niet te strak. Ik wilde haar weten dat ik niet probeerde te imponeren - ik wilde dat ze wist dat ik haar wilde, niet mijn uitstraling. Mijn handen waren rustig, maar mijn vingers trilden licht. Ik had geen alcohol gedronken, maar mijn mond was droog. Mijn hart klopte niet snel - het klopte diep. Alsof het haar naam sprak. Ik liep naar haar toe, niet met de zelfverzekerde pas van een man die alles weet, maar met de stappen van iemand die weet dat hij iets belangrijks gaat verliezen. Ik vroeg niet om een drankje. Ik vroeg: ‘Wil je met me meegaan?’ Ze glimlachte niet. Ze keek me aan, trok haar lippen langzaam tussen haar tanden, en zei: ‘Ik wachtte op jou.’
De lucht tussen ons werd zwaar
We gingen naar een privé-suite boven een club die niet op kaarten stond. De lift reed stil, geen muziek, geen licht. Alleen haar ademhaling, die langzamer werd naarmate de deur dichtging. De kamer was donker, behalve voor een enkele kaars op de vloer, en het licht van de stad dat door de ramen viel als vloeibaar goud. Ze trok haar jurk langzaam over haar hoofd. Geen haast. Geen opzichtigheid. Elke beweging was een belofte. Haar borsten waren vol, zacht, met tepels die al hard waren voordat ik ze had aangeraakt. Ik legde mijn handen op haar heupen, niet om te drukken - om te voelen. Haar huid was warm, als warme zand. Ze tilde haar kin op, haar ogen halfgesloten, en fluisterde: ‘Laat me voelen hoe je me wilt.’ Ik trok haar naar me toe, haar mond op mijn hals, haar tanden zacht over mijn ader. Ik voelde haar adem in mijn oor. Ik voelde haar tong. Ik voelde haar willen. En ik wilde haar. Niet om te nemen. Niet om te bezitten. Maar om te verliezen in haar.
De nacht werd ons lichaam
Ze ging op haar knieën. Niet omdat ze moest. Maar omdat ze wilde. Haar handen gleden over mijn broek, langzaam, alsof ze elk stukje stof als een geheim wilde openbaren. Ze trok de ritssluiting open, niet met haast, maar met een soort diepe, zwoele aandacht. Haar mond was warm, vochtig, en toen ze me in haar mond nam, voelde het alsof de hele wereld ophield. Haar tong wervelde rondom me, haar lippen zacht, maar haar greep krachtig. Ik hield haar haar vast, niet om te controleren - om te blijven. Ik keek naar haar ogen. Ze keek terug. Geen spel. Geen actie. Alleen verlangen. Ze verhief zich, trok mijn shirt uit, en duwde me op het bed. Ze zat boven me, haar heupen langzaam heen en weer, haar lichaam glinsterend van het zweet. Ik greep haar billen, trok haar dichter naar me toe, en voelde hoe haar binnenste zich samentrok. Ze kreunde, niet luid, maar diep, alsof het uit haar ziel kwam. Toen ik in haar gleed, voelde het alsof de lucht zelf haar naam sprak. Ze bewoog niet snel. Ze bewoog als de zee. Langzaam. Diep. Elke stoot was een zucht. Elke beweging een belofte. En toen ze klaarkwam, haar lichaam trillend, haar mond open, haar ogen dicht - voelde ik het als een bliksem. Ik volgde haar, mijn lichaam opgeblazen van warmte, mijn ziel losgemaakt. We lagen naast elkaar, ademend, zwijgend, de nacht om ons heen. Ze legde haar hoofd op mijn borst. Ik wist: ik zou nooit meer hetzelfde zijn.
De ochtend die niet kwam
Toen de zon opkwam, was ze al weg. Geen brief. Geen nummer. Geen woord. Maar op het kussen lag een enkel rood rozenblad. En op mijn huid, nog steeds, de geur van haar parfum - zacht, warm, met een vleugje zout en verlangen. Ik wist: ik had haar niet verloren. Ik had haar meegenomen. In mijn huid. In mijn dromen. In elke nacht die volgt. Abu Dhabi is een stad van licht. Maar de nacht? De nacht is een vrouw. En zij? Zij was de roodste kleur van allemaal.