Je loopt de ruime, zacht verlichte ruimte binnen. De lucht is warm en geurig - zanderige amandelolie, een vleugje vanille, en iets wat je niet kunt benoemen maar dat je huid direct doet ademen. Het is geen spa. Het is geen kliniek. Het is een heiligdom van aanraking. De muren zijn bedekt met donker hout, de vloer is warm onder je voeten, en de enige geluiden zijn het zachte plonsen van water uit een verborgen fontein en je eigen ademhaling - die al langzaamer wordt, alvorens je zelfs weet wat er gebeurt.
Ze komt naar je toe zonder een woord te zeggen. Haar haar valt als vloeibaar koper over haar schouders, en haar huid lijkt gepolijst door uren van zon en olie. Ze draagt een lichte, bijna transparante stof die haar lichaam omhult maar niets verbergt. Je ziet de curve van haar heupen, de zachte uitstulping van haar rug, de manier waarop haar vingers trillen terwijl ze de olie in haar palmen warmt. Ze is geen masseuse. Ze is een priesteres van aanraking. En jij? Jij bent haar offer.
Je hebt je uitgekleed in stilte. Geen woorden nodig. Je ligt op de warme tafel, het katoen onder je is zacht als een zucht. Je spieren zijn gespannen - van de dag, van de stress, van het leven dat je probeert te vergeten. Maar ze raakt je niet met haar handen. Nog niet. Ze legt haar voorhoofd tegen je rug, en haar adem warmt je huid. Een seconde. Twee. Dan - een zachte druk. Haar duim begint aan je nek, langzaam, als een rivier die zijn weg zoekt. Je adem stokt. Niet van pijn. Van herkenning. Alsof je lichaam al wist dat dit zou komen.
Haar vingers glijden naar beneden, langs je schouderbladen, alsof ze elk spiervezel herkent. Ze weet waar je spanning zit - niet op de plekken waar je denkt dat het zit, maar dieper. Diep in je onderrug, waar je nooit durft te voelen. Ze drukt. Niet hard. Niet zacht. Perfect. En dan - je lichaam kapt. Je heupen stijgen. Je bekken drukt zich naar de tafel. Je bent niet langer een man die een massage krijgt. Je bent een dier dat wordt hersteld. Een god die wordt aangeraakt.
Haar handen glijden naar je billen. Niet om te prikkelen. Niet om te provoceren. Maar om te herstellen. Ze masseert je gluteus met de precisie van een schilder die een schilderij voltooit. Je voelt haar nagels, zacht maar aanwezig, langs je dijen. Je borst wordt zwaar. Je penis, die al sinds het begin zachtjes heeft getrokken, is nu volledig opgewekt. Niet van lust. Van diepere behoefte. Van herinnering. Van het verlangen om niet alleen aangeraakt te worden, maar om te worden herkend.
Ze buigt zich naar voren. Haar haren vallen op je rug. Haar mond komt dichter. Niet op je hals. Niet op je schouders. Maar op de plek waar je rug overgaat in je billen. Een kus. Zacht. Warm. En dan - haar tong. Niet als een prik. Niet als een aanval. Maar als een zachte, vochtige vlam. Ze likt langzaam, van beneden naar boven, en je lichaam schiet in stukken. Je grijpt de rand van de tafel. Je tanden knarsen. Je benen trillen. Je voelt haar adem op je huid, haar borsten tegen je rug, haar lichaam als een warme muur die je omsluit. Je bent niet meer in controle. En dat is de mooiste vrijheid die je ooit kende.
Ze stopt. Even. Je ademhaling is een ramp. Je lichaam trilt. Ze draait je voorzichtig om. Haar ogen zijn gesloten. Ze kijkt niet naar je penis. Niet naar je gezicht. Ze kijkt naar jou. Diep. Alsof ze je ziel ziet, en niet je lichaam. Ze neemt de olie in haar handen, warmt het, en giet het zachtjes over je borst. Haar vingers glijden naar beneden - over je tepels, die nu hard zijn als steen. Ze drukt er niet op. Ze masseert ze. Langzaam. Alsof ze elk zenuwuiteinde herkent. Je kreunt. Niet van genot. Van herinnering. Van het gevoel dat je al eens eerder hier bent geweest. In een vorig leven. In een ander lichaam.
Haar handen zakken verder. Ze raakt je buik. Haar vingertoppen volgen de lijn van je navel, naar beneden, naar je schaamhaar. Je borst wordt nat. Je ademhaling is een snik. Ze weet wat je wilt. Ze weet wat je durft te vragen. Ze weet wat je niet durft te denken. Haar vingers glijden over je schaambeen. Ze drukt niet. Ze wrijft. Zacht. Zo zacht dat je denkt dat het een droom is. En dan - haar vinger. Eén. Langzaam. Diep. Niet in je anus. Niet in je kutje. Maar in de holte tussen je ballen en je rectum. De plek waar je nooit wordt aangeraakt. De plek waar je lichaam zichzelf vergeten is. Ze drukt. Een seconde. Twee. En je lichaam barst open. Je schiet. Niet in haar hand. Niet op de tafel. Maar in jezelf. Je schreeuwt niet. Je zakt gewoon weg. Je ogen zijn dicht. Je lichaam is een zee van trillingen. Je bent niet langer een man. Je bent een herinnering. Een zucht. Een stilte na een storm.
Ze blijft zitten. Haar hand ligt nog op je buik. Haar adem is rustig. Je weet dat ze niet gaat praten. Niet nu. Niet ooit. Want dit is geen seks. Dit is een sacrament. En jij? Jij bent nu iets anders. Iets zachters. Iets dieper. Iets dat zichzelf weer herkent. Je voelt haar vingers nog steeds op je huid. Niet als een herinnering. Maar als een aanwezigheid. Ze staat op. Haar stof valt om haar heen. Ze geeft je een handdoek. Geen woord. Geen glimlach. Alleen een knik. En dan verdwijnt ze.
Je blijft liggen. Je lichaam is zwaar. Je geest is stil. Je voelt je niet uitgeput. Je voelt je hersteld. Je weet dat je hier nooit terugkomt. Niet omdat het te duur is. Niet omdat het ongepast is. Maar omdat je nu weet dat je niet meer hoeft te zoeken. Je bent al gevonden. En dat - dat is de grootste massage van allemaal.