Je zit op de bank, nog steeds in je werkkleren, een half opgedronken glas wijn naast je, en je hoofd voelt aan als een zware steen. De dag was een maraton: eindeloze vergaderingen, onbeantwoorde e-mails, en die onvermijdelijke spanning tussen je schouders die zich als een ijzeren ketting om je borstkas sluit. Je denkt: outcall massage Londen - en ineens voel je het. Niet als een gedachte, maar als een verlangen dat diep uit je buik opkomt. Een verlangen om niet te denken. Om te voelen. Om te laten gaan.
De deur opent zich zonder een knop
Ze komt binnen zonder te kloppen. Geen gedoe. Geen vragen. Geen smoezen. Ze draagt een lange, zijden kimono die net iets te los zit - net genoeg om te laten zien wat er onder schuilt. Haar huid is zacht, als warme amandelolie. Haar haar valt los over haar schouders, een donkere rivier die langzaam naar beneden stroomt. Ze ziet eruit alsof ze net uit een droom is gestapt - een droom waarin je jezelf eindelijk toestaat om te ontspannen. Haar ogen zijn donker, maar niet onvriendelijk. Ze kijkt je aan alsof ze al weet wat je nodig hebt, voordat jij het zelf weet.Je lichaam herkent haar
Je bent niet de type die zich snel laat openen. Je houdt je afstand. Je houdt je controle. Maar nu? Nu voel je je als een kind dat voor het eerst de zon op zijn huid voelt. Ze zet haar tas neer. Geen geur van parfum. Geen chemie. Alleen haar eigen geur - warm, zout, een vleugje citroen en iets wat je niet kunt benoemen, maar dat je diep in je neus voelt zinken. Ze zegt niets. Ze knielt naast je. Haar vingers, koud aan de randen, maar snel warm, glijden over je nek. En dan - oh god - haar duim drukt zachtjes in de knoop tussen je schouderbladen. Het is alsof iemand een elektrische schakelaar heeft omgezet. Je adem stokt. Je lichaam trilt. Je hebt geen zin meer om te praten. Je wilt alleen nog voelen.
Ze weet wat je verbergt
Ze weet dat je de laatste maanden geen echte aanraking hebt gehad. Niet de echte. Niet de diepe. Niet de soepele, langzame, onschuldig-ongedwongen aanraking die je ziel aanraakt. Ze weet dat je in je hoofd een vrouw hebt die je nooit durft te nemen. Dat je vaak droomt van handen die niet alleen masseren, maar ook ontmaskeren. Dat je wilt dat iemand je ziet - echt ziet - en niet wegkijkt. Ze masseert je rug, en elke beweging voelt als een zucht. Haar vingers glijden naar beneden, over je lendenen, langs je billen, en dan - heel langzaam - naar je dijen. Je adem wordt dieper. Je borstkas zakt. Je benen gaan los. Je wilt niet dat het ophoudt. Je wilt dat het nooit ophoudt.De kimono valt
Ze staat op. Langzaam. Alsof ze een schilderij uit elkaar haalt. De zijde glijdt van haar schouders. Haar borsten zijn niet groot, maar perfect - ronde, zacht, met tepels die al rood zijn van de warmte. Haar heupen zijn breed, maar gespierd, als een kat die net wakker wordt. Ze draait zich naar je om. Geen glimlach. Geen poging om indruk te maken. Alleen haar ogen. Die zeggen: Je bent veilig hier. Ze zet één knie op de bank, naast je. Haar dij, warm en vochtig, drukt zachtjes tegen je heup. Ze leunt naar voren. Haar mond komt dichter. Je ruikt haar adem - een beetje pepermunt, een beetje zweet, een beetje verlangen. Ze fluistert: Laat het los.