Het was een nacht waar de lucht zelf voelde als een warme hand op mijn huid. Istanbul, niet de toeristische versie met de Bospas en de moskeeën, maar de echte stad - de stad die na zonsondergang haar lagen afschudt en haar ziel blootlegt. In Kadıköy, achter een onopvallende deur met een gouden klok, lag een club waar de muziek niet speelde, maar ademde. De bas vloog als een slangenstaart door je borstkas, de lichtstralen gleden over zweetende huid, en de lucht rook naar zout, parfum, en iets wat je niet kon benoemen - maar je wilde erin verdrinken.
Zij stond bij de bar, niet om te drinken, maar om te worden gezien. Haar haar, donker als een nacht zonder maan, viel over één schouder, terwijl de andere bloot lag, een streep zilveren zweet langs haar hals. Haar jurk? Een tweede huid. Zijde, nauw, bijna transparant, maar niet genoeg. Je zag het verhaal onder de stof: de kromming van haar heupen, de punt van haar tepel die tegen de stof drukte, de zachte beweging van haar billen als ze haar been over haar andere legde. Ze keek niet naar de mensen. Ze keek naar de ruimte tussen hen. En toen, precies op het moment dat de muziek stilviel voor een seconde, keek ze mij aan. Niet met haar ogen. Met haar hele lichaam. Haar lippen vormden een vraag zonder woorden. Ik wist het. Ik had haar al in mijn dromen gehad.
Hij? Ik. Geen naam, geen verhaal, geen verklaring. Alleen een man met een lichaam dat de nacht had getraind. Mijn broek zat te strak, mijn handen trilden niet van de drank, maar van de verwachting. Ik had haar al een uur lang gevolgd - niet met mijn ogen, maar met mijn lichaam. Mijn borstkas had haar geur opgeslorpt: kaneel, zout, en iets wat alleen vrouwen met een geheim kunnen dragen. Ik had haar gezien hoe ze haar vingers langzaam over de rand van haar glas gleed, hoe ze haar tong over haar lippen haalde toen de DJ een nieuwe track startte. Ik wist wat ze wilde. Ik wist wat ik wilde. En we hadden geen woorden nodig.
Ze kwam naar me toe. Niet met een glimlach. Met een beetje. Een beetje van haar lichaam, een beetje van haar adem, een beetje van haar wil. Ze legde haar vingertoppen op mijn borst, niet om te duwen, maar om te testen. Of ik echt was. Of ik durfde. Mijn hart klopte niet. Het brulde. Ze fluisterde iets in het Turks, iets wat ik niet begreep - maar mijn lichaam begreep het wel. Het was een bevel. Een smeekbede. Een belofte. Ik trok haar naar me toe, niet met kracht, maar met een druk die ze niet kon weigeren. Haar borsten drukten tegen mijn borst, warm en levend. Haar adem was zout, en haar mond… haar mond was een haven die ik al jaren had gezocht.
We gingen naar achter, waar de lichten dimden en de muziek werd een zachte huil. Een kleine kamer, een bank met zachte lakens, een glas met resten van een drank die eruitzag als vloeibaar amethist. Ze trok mijn shirt over mijn hoofd, niet haastig, maar als een priester die een offer op het altaar legt. Haar vingers gleden over mijn ribben, mijn buik, mijn heupen - elk contact een vonk, elk aanraken een vuur. Ze knielde voor me, niet als een dienaar, maar als een koningin die haar troon veroverde. Haar mond om mijn lul, warm, vochtig, perfect. Ze nam me helemaal in, tot aan de wortel, en hield me vast met haar ogen. Geen ogen. Geen lichaam. Alleen gevoel. Haar keel trilde. Haar tong waaide over mijn kop. En toen… toen ze me losliet, keek ze me aan en zei ze: ‘Nu jij.’
Ik trok haar overeind, haar jurk viel als een doek van een schilderij. Haar lichaam - een schilderij van zweet en zacht licht. Ik liet mijn handen glijden over haar heupen, haar billen, haar rug. Ze gilde niet. Ze zuchtte. Die zucht was de meest erotische klank die ik ooit hoorde. Ik trok haar naar me, mijn penis tegen haar poes, vochtig en brandend. Ik duwde langzaam, terwijl haar hoofd achterover viel en haar tanden op haar onderlip beet. Ze was klaar voor me. Niet alleen lichamelijk. Zij was klaar voor mij. En toen ik in haar gleed… het was alsof de hele stad stilviel. De muziek, de mensen, de wereld - alles verdween. Alleen haar lichaam, haar adem, haar kreunen. Ze trok me dichter, haar benen om mijn heupen, haar nagels in mijn rug. Ik bewoog niet. Ik bleef. En toen ze haar hoofd naar achter gooide en haar mond opende… ze kreunde mijn naam. Of misschien was het geen naam. Misschien was het een gebed. Ik begon te bewegen. Langzaam. Diep. Elk harde duw was een belofte. Elke keer dat ik haar raakte, voelde ik hoe haar lichaam zich opende, als een bloem die voor het eerst bloeit. Ze kwam niet met een kreet. Ze kwam met een zucht die haar hele ziel bevatten. En toen ik in haar kwam, met een diepte die ik niet wist dat ik had, voelde ik alsof ik haar had gegeten. Alsof ik haar had verbrand. Alsof ik haar had verzonken in mijn lichaam - en ze had mij verzonken in haar ziel.
Toen we uiteindelijk loslieten, lag ze op mijn borst, haar adem nog warm, haar huid nog trillend. Ze keek me niet aan. Ze keek naar de muur. Maar haar hand lag op mijn borst, alsof ze probeerde te voelen of ik nog echt was. Ik kuste haar voorhoofd. Ze zei niets. Ze hoefde niets te zeggen. De nacht was nog jong. De stad nog wakker. En we hadden net het geheim van Istanbul ontdekt: het is niet in de clubs. Niet in de straten. Niet in de lichtjes. Het is in de stilte na de kreet. In de adem die na de orgasme blijft hangen. In de manier waarop een vrouw je ziet - niet als een man. Maar als haar verlies. Haar lucht. Haar nacht.