Je stapt de deur uit het drukke straatleven van Mayfair en binnen ben je al in een andere wereld. Geen geluid van auto’s, geen flitsende borden, geen mensen die haast maken. Alleen een zachte lucht van sandelhout en zout, een lichte warmte die je huid streelt, en het zachte geluid van water dat langs stenen vloeren loopt. De kamer is laag verlicht, met kandelaars die hun licht laten dansen op de wanden. Een grote, ronde badkuip vol warm water, bedekt met roze bloemblaadjes. En daar, in de schaduw, staat zij. Niet in een jurk. Niet in een labcoat. Alleen in een dunne, bijna transparante doek die haar lichaam nog net bedekt, maar alles laat zien wat je wilt zien.
Ze is geen masseuse. Ze is een verleider met handen als vlammen.
Haar huid is zacht, maar niet te zacht. Ze heeft de lichaamsvorm van een vrouw die weet wat ze wil, en wat ze niet wil. Haar heupen zijn breed, haar borsten niet overdreven, maar perfect geformeerd - als een sculptuur gemaakt voor aanraking. Haar haren, donkerbruin en licht nat van het bad, vallen over haar schouders als een sluier die je wilt ophalen. Ze ziet je niet aan. Niet meteen. Ze kijkt naar haar handen. Alsof ze ze voor de eerste keer ziet. Alsof ze weet wat ze er mee gaan doen. En dan, langzaam, kijkt ze op. Haar ogen - donker, glinsterend, vol zichtbaar verlangen. Ze lacht niet. Ze hoeft het niet. Je voelt haar glimlach in je borstkas, in je buik, in je penis die al begint te stijgen.
Jij bent geen cliënt. Je bent een man die eindelijk durft te voelen.
Je bent 38. Je werkt in finance. Je hebt een Rolex, een BMW, en een appartement met uitzicht op de Thames. Je hebt geen tijd voor romantiek. Je hebt geen tijd voor gevoelens. Maar hier? Hier ben je niet meer die man. Je bent een man die zijn adem inhoudt als ze dichterbij komt. Je huid voelt te gevoelig. Je borstharen lijken te trillen. Je benen zijn zwaar, maar je voeten zijn licht - alsof je op wolken loopt. Je wilt niet praten. Je wilt niet denken. Je wilt alleen dat ze je aanraakt. En ze doet het. Niet met olie. Niet met druk. Met haar vingertoppen. Eén vinger, langzaam, langs je nek. Daar waar je ader pulst. Daar waar je hart sneller begint te slaan.
Ze weet wat je wil. Zelfs voordat je het weet.
Haar hand glijdt naar je schouder, dan naar je borst. Haar nagels zijn kort, maar haar aanraking is als een elektrische stroom. Ze masseert niet. Ze ontdekt. Ze ontdekt de spanning in je rug, de stijfheid in je heupen, de diepe pijn in je onderrug - en dan, met een zachte duw, laat ze je zakken. Je zakt op je knieën. Niet omdat ze het zegt. Maar omdat je geen keuze meer hebt. Je lichaam wil het. Je geest is al weg. Ze zet zich neer achter je, haar borsten tegen je rug, haar adem op je nek. Ze fluistert iets in het Japans. Je begrijpt het niet. Maar je voelt het. Het is een gebed. Een verlangen. Een toestemming.
De massage wordt iets anders. Iets dieper. Iets vuiler.
Haar hand glijdt naar beneden. Langzaam. Als een rivier die een kanaal zoekt. Ze raakt je broek aan. Niet om hem uit te trekken. Alleen om te voelen hoe je reageert. Je stijfheid is nu duidelijk. Ze lacht - een zachte, diepe lach die je in je bekken doet trillen. Dan, met één beweging, trekt ze je broek naar beneden. Niet haastig. Niet schaamteloos. Met zorg. Alsof je een kostbaar voorwerp bent. Je penis is volledig stijf. Zwaar. Klaar. Ze grijpt hem niet. Ze laat haar vingertoppen langs je onderkant glijden. Langzaam. Zacht. Als een zachte wind die een vuur aanmaakt. Je adem stokt. Je rug buigt. Je tanden knarsen. Ze begint te wrijven. Niet met haar hand. Met haar mond. Haar lippen zijn warm. Vochtig. Ze neemt je voorzichtig in haar mond - niet helemaal. Niet snel. Ze speelt. Ze zuigt. Ze likt. Ze houdt je aan de basis vast, terwijl haar tong over je kopje wrijft. Je voelt hoe haar keel zich samentrekt. Hoe haar tong je gevoelens opbouwt. Je bent niet meer een man. Je bent een gevoel. Een trilling. Een zucht.
Ze laat je niet komen. Niet nu.
Ze stopt. Plotseling. Je kreunt. Je wilt haar vasthouden. Maar ze legt haar vinger op je lippen. ‘Niet nu,’ fluistert ze. ‘Je bent nog niet klaar.’ Ze trekt je naar de grote badkuip. Het water is warm. Te warm. Ze zet je neer, en daarna zet ze zichzelf op je schoot. Haar natte, glinsterende schaamhaar strijkt tegen je penis. Ze glijdt langzaam naar beneden. Je voelt haar opening. Je voelt haar warmte. Je voelt haar om je heen. Ze zakt langzaam. Zo langzaam dat je denkt dat je gaat barsten. Haar lichaam is soepel. Ze neemt je helemaal. En dan - ze blijft zitten. Ze kijkt naar je. Haar ogen zijn half dicht. Haar mond is open. Ze zucht. Je ziet hoe haar borsten op en neer gaan. Je voelt hoe haar spieren om je heen trillen. Ze begint te bewegen. Niet snel. Niet te hard. Maar elke beweging voelt alsof ze je ziel uit je lichaam trekt. Je voelt haar binnenin. Je voelt haar hartslag. Je voelt haar adem. Je voelt haar verlangen. En dan - ze buigt voorover. Haar borsten glijden over je borst. Haar mond zoekt de jouwe. Ze kust je. Diep. Vol. Met haar tong. Met haar lippen. Met haar hele lichaam. Je komt. Niet met een kreet. Niet met een ruk. Maar met een diepe, trillende zucht. Alsof je jezelf voor het eerst ontdekt. Ze blijft zitten. Ze houdt je vast. Ze kust je hals. Ze fluistert: ‘Je bent nu vrij.’
Je weet niet hoe lang je hebt gezeten. Je weet alleen dat je nooit meer hetzelfde zult zijn.
Ze helpt je uit het water. Ze droogt je af met een zachte handdoek. Ze geeft je een glas wijn. Niet omdat je het vraagt. Maar omdat ze weet dat je het nodig hebt. Je zit daar, naakt, warm, veranderd. Ze zit naast je. Niet naakt. Niet helemaal. Maar je weet dat je haar nog een keer wil. Niet omdat je een behoefte hebt. Maar omdat je nu weet wat het betekent om echt te voelen. Ze zegt niets. Ze hoeft het niet. Je weet dat je terugkomt. Niet voor de massage. Niet voor de olie. Niet voor de kamer. Maar voor haar. Voor de vrouw die jouw lichaam herontdekte. En die jouw ziel niet liet ontsnappen.