Je stapt de deur van het huis aan de Kensington Road door en de lucht verandert meteen. Geen geur van stad, geen geluid van verkeer. Alleen een zachte, warme geur van sandelhout en neroli, die zich langs je huid slipt als een vinger die net begint te spelen. De deur sluit achter je met een zachte klik, alsof de wereld buiten is uitgeschakeld. Je bent niet hier voor een routinebehandeling. Je bent hier voor iets dat je seitjes laat trillen, je ademhaling laat stokken, en je hersenen doet vergeten dat je ooit een baan, een rekening of een verplichting had.
Ze komt naar je toe zonder een woord te zeggen. Haar haar is donker, lang, en valt als vloeibaar zijde over haar schouders. Ze draagt een zijden kimono, open aan de zijkanten, zodat je een glimp krijgt van haar heupen, haar dijen, de zachte boog van haar onderrug. Geen make-up, geen sieraden. Alleen haar huid - warm, goudbruin, glinsterend van olie dat nog niet is ingewerkt. Ze kijkt je aan met ogen die niet vragen wat je wilt. Ze weet het al. Ze heeft dit duizenden keren gedaan. En toch, elke keer, alsof het de eerste keer is.
Jij? Je zit daar, nog in je kleding, je hart klopt te hard, je handen zijn een beetje zweetachtig. Je hebt je niet voorbereid op dit moment. Je dacht: een massage, een paar uur ontspanning. Maar dit? Dit is een verleiding die je lichaam al heeft herkend voordat je hersenen het begrijpen. Je hebt haar nog niet aangeraakt, en al voel je je klein. Niet omdat ze machtig is, maar omdat ze zo zeker is. Zo volledig in haar lichaam. Zo ongebreideld in haar intentie.
Ze zegt: ‘Leg je uit.’ Niet ‘leg je neer’. Niet ‘ga op je buik’. ‘Leg je uit.’ Alsof je een geheim gaat onthullen. Ze legt een warme hand op je schouder. Geen druk. Geen massage. Alleen aanraking. En in die ene seconde voel je het - een golf van spanning, van verlangen, van angst dat dit te veel is, en tegelijkertijd dat je er nooit genoeg van kunt krijgen.
Ze begint bij je nek. Haar vingertoppen zijn warm, zacht, maar met een kracht die je spieren doet opgeven. Ze masseert niet. Ze ontgrendelt. Elke beweging is een zucht, een fluistering, een belofte. Haar duim glijdt langs je spinale lijn, en je voelt hoe je rug zich opent, alsof je huid zichzelf afschudt. Je ademhaling wordt dieper. Je borstkas zakt. Je benen worden zwaar. Je wil niet bewegen. Je wil niet praten. Je wil alleen nog maar voelen.
Ze giet warme olie op je rug - niet te veel, niet te weinig. Net genoeg om haar handen te laten glijden als zachte vlinders. Ze werkt zich langzaam naar beneden. Je bilen. Je heupen. Je dijen. Elke aanraking duurt iets te lang. Elke beweging is een uitnodiging. Je voelt hoe haar vingernagels zacht over je huid strijken, hoe haar pols een lichte druk uitoefent op je kruis, terwijl ze je been streelt. Je stijf wordt. En ze weet het. Ze doet alsof ze het niet ziet. Dat maakt het erger. Dat maakt het beter.
Ze draait je om. Je adem stokt. Je ogen zijn half dicht, maar je ziet haar. Ze kijkt naar je stijve penis, die zich zichtbaar verheft onder de lakens. Ze lacht niet. Ze knijpt niet. Ze grijpt niet. Ze legt haar handen op je heupen en duwt je lichtjes naar achteren, zodat je op je rug ligt. Haar haar valt voor haar gezicht. Ze buigt zich naar beneden. En dan - haar mond. Niet op je penis. Niet nog niet. Maar op je tepel. Eén tepel. Haar tong wrijft erover, zacht, langzaam, alsof ze een sprookje vertelt met haar mond. Je schreeuwt niet. Je kreunt. Een diep, onbeheerst geluid dat je niet herkent als van jezelf.
Ze stopt. Kijkt je aan. Haar ogen zijn donker. Vol. Ze zegt: ‘Je bent klaar om te geven.’ En dan, met een vinger, volgt ze de lijn van je buik naar je lid. Ze raakt je niet. Ze houdt haar vinger net boven je hoofd. Je trilt. Je lichaam smeekt. Je wil dat ze aanraakt. Je wil dat ze je vernietigt. Je wil dat ze je opneemt.
Ze glijdt naar beneden. Haar mond omvat je. Niet met haast. Niet met kracht. Maar met een diepte, een warmte, een perfecte passiviteit die je doet denken aan de eerste keer dat je een vrouw hebt gekust - alleen dan, is dit alles. Haar tong speelt met je, haar lippen trekken, haar keel ontspant zich. Je voelt hoe haar keel zich slikt, hoe haar neus je huid raakt, hoe haar vingertoppen zacht over je ballen strijken. Je bent niet meer een man. Je bent een gevoel. Een trilling. Een zucht die uit je borst komt en niet meer terugkeert.
Je komt. Niet met een schreeuw. Niet met een ruk. Maar met een diepe, trillende stroom die je van binnen naar buiten keert. Je ziet sterren. Je voelt je benen trillen. Je borst wordt koud, je rug warm. Ze houdt je vast. Ze zuigt nog even. En dan, langzaam, laat ze los. Ze kijkt naar je. Er staat geen trots in haar ogen. Geen zelfingenomenheid. Alleen rust. Alsof ze net een liedje heeft gezongen. En jij? Jij bent haar publiek. En je hebt nooit zo goed geluisterd.
Ze legt een deken over je. Ze zet een kop thee naast je. Ze zegt niets. Je weet dat dit niet voorbij is. Je weet dat je terugkomt. Niet voor de massage. Niet voor de olie. Niet voor de warmte. Maar voor haar. Voor de manier waarop ze je ziet. Voor de manier waarop ze je aanraakt alsof je een heilig voorwerp bent. Voor de manier waarop ze je laat voelen - niet als een klant. Maar als een man die eindelijk is gevonden.